بازدید: 1738 بازدید
ویژگی‌ معماری بومی مناطق گرم و خشک
ویژگی‌ معماری بومی مناطق گرم و خشک

ساکنان مناطق گرم و خشک برای غلبه بر مشکلات آب و هوایی این نواحی تدابیر زیر را اندیشیده اند
که هرکدام به نوبه خود میتواند یک وجه تمایز معماری بوی برای هر منطقه به حساب بیاید، ضمن اینکه
هر نوع تدبیر خاص آن منطقه میباشد و معرف آن منطقه میباشد …

 

ویژگی‌ معماری بومی مناطق گرم و خشک

یکی از ویژگی‌ های معماری بومی مناطق گرم و خشک خاصیت انعطاف پذیری بسیار بالای آن با شرایط جوی و محیطی میباشد. به عنوان مثال میتوان به موارد زیر اشاره کرد :

  1. ۱ـ به طور کلی با ساخت بنا ها با ظرفیت حرارتی بالا از جمله خشت و گل و همچنین استفاده از دل تپه ها و یا در زیر زمین ها زمان تأ خیر را به بی نهایت رسانده اند.
  2. پلان ساختمان ها تا حد امکان فشرده و متراکم است و سعی شده تا حد ممکن سطح خارجی نسبت به حجم آن کم باشد و این امر از ورود حرارت در تابستان و اتلاف آن در زمستان جلو گیری می کند.
  3. ساختمانها معمولاً در بافتهای متراکم و مجموعه های بسیار فشرده بنا شده اند.و تلاش  شده سایه ممکن را بر سطح خارجی ایجاد کند.
  4. در بیشتر نواحی به دلیل بارندگی کم و همچنین کمبود چوب سقف این ساختمانها به شکل فریشته تاق یا گنبد و بی هیچ اسکلتی از خشت خام و گل ساخته شده
  5. سطوح خارجی دیوار ها برای انعکاس تابش خورشید معمولاً سفید کاری شده
  6. در این مناطق تعداد و مساحت پنجره های ساختمان برای جلوگیری نفوذ پرتوهای منعکس شده و بادهای نامطلوب به حداقل رسیده است.
  7. در این مناطق سعی شده از ایجاد کوران و ورود هوای خارج به داخل ساختمان از طریق پنجره ها یا قسمت های از سقف جلوگیری شود.
  8. سعی شده از ساختمان با حیاط مرکزی و درخت کاری شده و حوض و سطح گیاه کاری شده و ایجاد رطوبت و اتاق هایی که به حیاط باز می شوند استفاده شود.
  9. جهت قرار گیری ساختمانها درمناطق جنوب تا جنوب شرقی است برای به حداقل رساندن نفوذ حرارت ناشی از تابش آفتاب در بعدازظهرسطوح بیشترین تابش بر بام و دیوارهای جنوبی واقع شده.

 

ویژگی‌های سطوح مختلف در مناطق گرم و خشک :

  1. دیوارهای جنوبی
    دیوارهای جنوبی  بیشترین مقدار پرتو آفتاب را در آذر ماه و کمترین مقدار آن را در اواخر خرداد ماه دریافت می کنند این دیوارها از شهریور تا اسفند پرتو آفتاب را از طلوع تا غروب دریافت می کند. دیوارهای جنوبی در اواسط تابستان از ۹ صبح تا ۳ بعدازظهر مورد تابش آفتاب قرار می گیرند و حداکثر پرتو در هنگام ظهر می باشد.
  2. دیوارهای جنوب شرقی و جنوب غربی
    این دیوارها در زمستان بیشتر از تابستان در معرض تابش آفتاب قرار دارند در تابستان حداکثر پرتو به دیوارهای جنوب شرقی بین ساعت ۸ و ۹ صبح و به دیوارهای جنوب غربی بین ساعت ۳ تا ۴ بعدازظهر می باشد و در زمستان این ساعت ها به ترتیب ۹ تا ۱۰ صبح و ۲ تا ۳ بعازظهر است.
  3. دیوارهای شرقی، غربی و شمالی
    در زمستان پرتو آفتاب کمتر از تابستان به دیوارها می تابد دیوار شمالی فقط بین فروردین ماه تا شهریورماه صبح زود و آخرین ساعت های بعدازظهر در معرض تابش آفتاب قرار می گیرد.
  4. سطوح افقی
    سطوح افقی و بامهای مسطح در تابستان و در زمستان کمترین مقدار پرتو مستقیم را دریافت می کنند این مقدار در زمستان حتی از دیوارهای جنوب شرقی و جنوب غربی نیز کمتر است.
  5. سطوح شیب دار
    سطوح شیب داری که جهت شرقی – غربی است در تابستان مقدار پرتو بیشتری دریافت می کنند تا در زمستان، سطوحی که شیب آنها به طرف جنوب است در زمستان بیشترین مقدار پرتو آفتاب را نسبت به سطوح دیگر دریافت می کنند. در بهار و پاییز سطوح شیب دار جنوبی ۲۰ درصد بیشتر از سطوح شیب دار شرقی و غربی در معرض تابش آفتاب قرار می گیرند. به طور کلی، سطوح شیب داری که شیب آنها به طرف شمال است، در تمام فصل های سال کمترین مقدار پرتو آفتاب را دریافت می کنند…